milczac

Nie mogę się sobie nadziwić,że z taką naiwonością czekam na cud, na to, że przyjdzie dzień, że on zapuka do moich drzwi i powie, że mie kocha i też lubi, bo ostatnio powiedział że nie.... że chcę mnie i naszą córeczkę. Zdaję sobie sprawę że to nonsesn, bo skoro odszedł od nas, nie dzwoni i nie pisze to nas nie chcę. A ja tak pragnę go zobaczyć i usłyszeć, potrzebuję sie do niego przytulić i daćsię ponieść zapomnieniu.... ale czy można po tym wszystkim zapomnieć i żyć tak jakby nigdy nic? Czy złowiek jest w stanie wybaczyć tyle złego, tyle nie miłych słów usłyszanych pod swoim adresem? Wiem, że nie powinnam zaprzątać sobie nim głowy, ale on we mnie jest! Nasza córeczka codziennie mi o tym przypomina.... bo jakże inaczej... sądziłam, że ona była poczęta z miłości, bo przecież kiedyś się kochaliśmy, nadal ja kocham.... i cierpię kiedy pomyślę sobie, że on mnie nie....

Romeo, mój Romeo..... tak, on jest ojcem dziecka...