milczac

...w przeciągu dwóch tygodni po rozstaniu Romeo odzywał się tylko służbowo, tj odnośnie swoich rzeczy. I ja za wszelką cenę starałam się być opanowana, nie zdradzać żadnych emocji, być dla niego obca.... udawało mi się to. Czułam, że jemu pali się grunt pod nogami, że żałuję swojej decyzji....a ja wiedziałam, że już nigdy mu nie pozwolę być tak blisko jak był, że już sobie nie pozwolę...zaparłam się w sobie mimo, że nadal czułam pustkę niespełnionych oczekiwań - zawód! Było to dla mnie zbyt wielę... w tym czasie skontaktowała się ze mną żona księcia. A ja wtedy taka samotna, zagubiona odebrałam telefon... rozmawialiśmy... wiedziała ona o tym co się dzieję u mnie bo książę ją poinformował. Dlaczego? Nie mam pojęcia. Wtedy mnie to nie interesowało. To tak jakaby człowiek stracił na jakiś czas zdolność logicznego myślenia, czułam się jak laleczka z porcelany, która miała być twarda a okazała się skłonna do manipulacji.... Książę nalegał bym do nich przyjechała na weekend... potrzebowałam tego, nie chciałam być sama ale z drugiej strony, jechać do domu, do kobiety, która przez tyle lat była moją cichą rywalką wydawało by sie absurdem.... jednak nie wtedy.... wsiadłam w samochód i pojechałam....