21 kwietnia 2017, 20:41
Nie wiem ile we mbie tęsknoty a ile żalu czy też burzy hormonów. Ale ciągle płacze ciągle o nim myślę...i wciąż czekam aż się odezwię, zadzwoni...i powie że chcę nas. Ciąża daje mi nieźle w kość. Ból brzucha i krocza jest nie do zniesienia. Maleństwo wyciąga ze mnie wszystko...ale to nic. Jeśli ma tak być niech będzie. Ważne że jest zdrowa!!! Zresztą ona daję mi dużo sił by być twardą by móc nie ulec żeby nie zadzwonić. By mu nie powiedzieć że bardzo go potrzebuję. Wsparcia - jakiegokolwiek...do tego powaliło mnie przeziębienie. Leżę sama w łóżku zalana łzami....i znowu czekam na coś co jest niemożliwe...