Milcząc

Mamy tak piękna pogodę, słoneczko pięknie świeci, że nie sposób usmiechnąć się.....zastanawiam się co ON miał na myśli pisząc o jeziorze....czy chę przyjechać do mnie....znaczy się niedaleko mnie nad jezioro.... czy miałby na tyle tupet by przyjechać tutaj z dziećmi, z żoną.... pisał że może być moim wioślarzem, żeglarzem....cholera... po co ja tym zaprzatam sobie głowę.... jak mam wyrzucić go z myśli, jak przestać czuć..... czuję że ta cała sytuacja mnie dusi, brak mi tchu.... wraca stan początkowy..... czy to nie powinno być tak, że  z czasem człowiek lepiej znosi tą sytuację, że tęsknota nie jest aż tak odczuwalna, że godzimy się z losem....ze stratą....i że już nic nie będzie tak jak dawniej......

https://www.youtube.com/watch?v=Na5hDFwfnR4

Deszczowy kamień...... mimo słońca....tak teraz jest.....obrazuję moją sytuację.....z jego perspektywy...

Dlaczego mam wrażenie, przeczucie, że to nie koniec.....czy ja sobie to wmawiam....czy ja juz całkiem oszalałam....

Termin minął, a ja nic nie zrobiłam, nie odezwałam się.....milczę. Jeszcze miesiąc temu byłam pewna swojej decyzji ale teraz.... tęsknie za nim...nie ma takiego momentu by o nim nie myślała....wszystko mi się z nim kojarzy, a jak nie...to mam ochotę mu o tym powiedzieć.... dlaczego życie jest takie niesprawiedliwe! Przecież to co nas połączyło nie było od tak....każdy jego gest, słowo.... cały ON.... chciałabym go zobaczyć, poczuć, usłyszeć.....choć przez chwilkę...nienawidzę siebie, swojego racjonalizmu....

Zgodnie z jego wytycznymi mam czas do jutra..... by się do niego odezwać.... bo później jedzie nad jezioro ze swoją rodziną..... cały dzień analizowałam to wszystko co napisał, to co było.... i w głowie mi się nie mieści, że świadomie na to pozwalałam... być takim kołem zapasowym.... czasoumilaczem....inaczej nie mogę siebie nazwać! A tak uparcie chciałam wierzyć, że ON mnie kocha, że to wszystko co było między nami nigdy nie przeminie.... Może był moment kiedy mnie kochał..... sam przyznał się, że zakochał się we mnie od samego początku....9 lat wstecz.... nie zanjąc mnie, nie widząc..... kurczę, tęsknie za nim....znów mam słabość by sięgnąć po telefon i do niego zadzwonić....dzisiaj mija 3 tygodnie jak dla niego umarłam..... sama siebie pogrzebałam za  życia... przecież mogłam zgodzić się na to co chciał mi dać....ale każda szanująca siebie kobieta postąpiła by dokładnie jak ja....woli odejść, zachowując resztki godności..... ale co zrobić z sercem? Kiedy ono biję tylko dla niego....wystukując elegię tęsknoty....

Odczuwam złość, sama na siebie.....powinnam zawlaczyć, walczyć o siebie..... dzisiaj byłam w miejscu gdzie po niego jechałam.... jego była praca....wspomnienia od razu stanęły mi przed oczyma.... mój książe.... to były bardzo cudowne czasy.... byłam bardzo szczęśliwa..... brakuję mi tego... znów łzy....jedna za drugą.....

Zaraz po przebudzeniu sprawdziwszy e-maila zobaczyłam, że do mnie napisał! Musiałam przetrzeć oczy żeby upewnić się, że dobrze widzę....po trzech tygodniach nie odzywania się, w końcu napisał....tam gdzie doskonale wiedział, że zaglądam..... ucieszyłam się bardzo.... dopóki nie odczytałam wiadomości.... niby nic tam nie było...właśnie nic tam nie było....pisał tak jakby nigdy nic....koleżanka...tak mnie nazwał, mój książe..... cały dzień analizowałam jego słowa...sposób jaki pisał....zawszę kiedy do mnie pisał to był wielki jeden chaos....a tym razem, wszędzie znaki interpunkcyjne, poprawna polszczyzna....brakowało tylko, żeby do mnie zwracał się z wielką literą....być może stwierdzicie, że to nic nie znaczy, że w końcu trzeba ogarnąć nasz ojczysty język, pisownie...ale nie...dobrze podejrzewacie.....moja pierwsza myśl.....kto go tak wyszkolił? Musiał dużo z kimś pisać i przy tym się starać.... tak....bardzo dobrze go znam.....piszę z innymi kobietami....były tam nowe zwroty, nowy sposób wyrażania myśli.....nie jego.... do tego świadomie lub nie poruszył początek mojego koszmaru..... ON chcę przez to coś powiedzieć....ale koniec końców wiem, że ON by powiedział nie patrzyłem na to w ten sposób.... nie myślałem....nie myśląc  czeka aż się do niego mam odezwać....baaaa dał mi teramin do środy....

Wspominałam, że już nie płaczę....wystarczyłą ta wiadomość i znów się posypałam....