Milcząc

Po stosunkowo dobrej nocy nastał dość miły poranek. Dość dlatego, że ja nie jestem typem człowieka, który by spał do południa. Fakt, nie zrywam Romeo z łóżka szanując to, że on jednak nie ma nic przeciwko temu..... zrobiłam kawy i z słodkim uśmiechem mu ją zapodałam.... w sumie dzień klarował się na sympatyczny, zakłócił tylko ten stan mój ból głowy. Cholernie mnie bolało iż zaplikowałam 4 tabletki i nic, miałam wrażenie, że zaraz zacznę chodzić po ścianach.... Romeo chciał się mna zaopiekować ale w tym stanie to chciałam tylko świętego spokoju, teraz jestem w stanie zrozumieć jego "stany bólowe" choć hmmm..... jego ciągle coś boli..... w każdym bądż razie pomogła mi ciepła kąpiel i drzemka. Tak, tak..... spałam choć to był juz wiecór bo poadłam po 20.... on zresztą ze mna również co widać że był zadowolony. Kiedy ocknęłam się nie wiedziałam gdzie jestem, jakby w innym świecie - conajmniej dziwne uczucie.... i wiecie co, Romeo nie był zadowolony z mojej reakcji choć nie wiem dlaczego skoro ja sama nie wiedziałam gdzie jestem.... poszliśmy spać.... obudziwszy się jego nie było obok mnie, spał w innym pokoju. Dlaczego? Chciał się wyspać.

Po dwóch tygodniach nie widzenia się z Romeo patrzałam na niego dość dziwnie. Owszem, tęskniłam ale zadawałam sobie pytanie czy za nim czy za kimś kto jest w mojej głowie. Mam wrażenie, że jestem jakimś świrem. Szukam czegość czego może tak naprawdę nie ma, w innym przypadku zdałabym się na intuicję ale ona względem niego nic nie mówi, dosłownie jakbym była w czrnej d****pie. On patrzył na mnie tym swoim rozanielonym spojrzeniem i pożerał mnie wzrokiem, ewidentnie mnie pragnął - cóż się dziwić samczy zew się w nim obudził, to dobrze znaczy się jest zdrowym mężczyzną.

Znów powróciło to uczucie, które miałam względem księcia. Ten sam stan kiedy ON ze mnie drwił, a ja postanowiłam się z niego "wyleczyć". Sama tego nie rozumiem jak to jest w ogóle możliwe. Staram się być silna i nie dopuszczać do siebie myśli na jego temat, a jednak..... wciąż one są gdzieś tam we mnie, z tyłu głowy.... i uderzają w najmniej oczekiwanym momencie..... Wiem, że to nie jest normalne i nie jest to w porządku względem Romeo, ale nie potrafię ich odpędzić. Im bardziej się staram tym gorzej na tym wychodzę. Czy my zawszę będziemy na siebie skazani? Czy nasze życie będzie zawszę tak wyglądać? Jutro mam jechać do Romeo, nie widzieliśmy sie już dwa tygodnie..... powinnam z entuzjazmem do tego podchodzić,a  ja co? A ja mam ambiwalentne uczucia.... zła jestem sama na siebie i to bardzo!

Po nieprzespanej nocy dzień zaczęłam od ostrych słów na księcia. Dzwonił jakby nigdy nic, ten jego głos.... ojej... w każdym bądź razie narzucił mi co mam robić! Masakra. Nie wytrzymałam. Dosadnie powiedziałam co o tym myślę...a ON co? Powiedział, że nie będzie tolerował  takich zachowań i nie musi wysłuchiwać tego i, że zadzwoni jak się uspokoję! Noszzz kur.... tupet jak nic.... z żoną się pogodził to kozakuję.... jaka ja jestem głupia! Do tego stopnia, że zaczęłam go nawet żłować! Wrrrrr...... i cały czas jego teksty, że z Romeo nie będę, bym przejrzała na oczy bo on mnie wykorzystuję! Przyjrze się temu ale dzisiaj padam, zresztą jak ostatnio o tej porze by w nocy móc budzić się co chwilkę......

Po całym dniu - dość dobrym dniu, wieczorem kiedy wracałam do domku dopadł mnie stan apatii. Uczucie ni stąd się pojawiło i do tego stopnia, że nie miałam ochoty komukolwiek odpisywać czy tez oddzwaniać. Chciałam udać, że mnie nie ma, wyłączyć się choć na chwilkę z tego świata. Czuję się zmęczona tym wszystkim. Chcę czegoś, a mam wrażenie jakbym stała w miejscu. Książę napisał mi, że kocha mnie jak nikt na tym świecie i nie może przestać o mnie myśleć. Odebrałam to jako żart - bo tak mi łatwiej? Choć w głębi siebie wiem, że tak jest.... jest tak do cholery i mimo to tylko tak pozostanie.... ironia losu.... czekałam tak bardzo czekałam za tym, z tymi słowami rok temu, pół roku temu...ale nie teraz.... teraz kiedy go już nie ma, nie ma dla niego miejsca w moim życiu..... nie tak jak ON by chciał.....

Romeo wyznał mi, że myślał o naszym pierwszym spotkaniu....i przyznał po cichu, że doszukiwał się we mnie "wad" ale okazało się, że jestem dla niego idealna.... sądzicie, że można wierzyć tym słową? Nie widzieliśmy się juz tak dawno, może to tęsknota, pragnienie by "spuścić sobie z krzyża" kieruję nim.... bo w sumie nasze ostatnie rozmowy są tylko i wyłącznie na temat seksu.... przepełnione erotyzmem.... Skąd ta pewność, że tak faktycznie jest a nie jest to tylko wytwór naszej wyobraźni, wyobrażenia drugiej osoby?

Dzisiaj wszystko idzie na opak, a ja mimo o mam bardzo dobry humor. Lubie siebie taką, nawet bardzo. Mimo, że weekend spedziłam w domku bo Romeo w delegacji nie było tak źle. Spotkałam sie w końcvu z przyjaciółką, z która mogliśmy sobie wypić. Niestety zaszkodziło mi to i całą noc z soboty na niedzielę umierałam. Romeo był ze mną wtedy, na telefonie.... nie chciałam, żeby słyszał mnie w takim stanie ale on sie upierał, że dopóki nie zasnę bedzie "przy mnie". Bardzo to miłe z jego strony, ale ja musiałam uważać żeby do niego nie powiedzieć imię księcia. Właśnie tak. Jak się do Romeo zwracałąm to w myslach imię księcia.... a gdyby mi się to wymsknęło to bym strzeliła sobie w kolano, ech.... zuważyłam, że rozłąka wpływa niekorzystnie na mój "związek" z Romeo....widzę wtedy jego wady, ton i sposób jego wypowiedzi co niekoniecznie momentami mi się podoba......ale natomiast jak jesteśmy razem szaleje z szczęścia.... takie dwie sprzeczne skrajności.... zresztą Romeo ma podobnie... i tu nasuwa się pytanie czy to jest normalne??

Od dwóch osób usłyszałam  słowo "nadwrażliwa", że ja jestem nadwrażliwa, więc postanowiłam zagłębić się w ten temat. Wrażliwość nigdy nie była mi obca, choć nie ukrywam, że zawszę odkąd pamietam kreowałam się na osobe twardą z zewnątrz. Taka otoczka by móc się chronić przed innymi. Jestem emocjonalnie wrażliwa - fakt.... im wiecej czytałam to uświadamiałam sobie, że faktycznie podłożem jest moje dzieciństwo. Byłam wychowywana bez ojca z racji tego, że tato wyjechał za granicę i tam został do dzisiejszego dnia. Pamiętam, że cholernie za nim tęskniłam, tak bardzo zazdrościłam swoim koleżanką, że mają ojca. Do dzisiaj pamiętam jak zawszę twierdziłam, że mógłby nie wiem jaki być, nawet pijakiem ale żeby był.... moja radość gdy wracał do domku, choć to było bardzo rzadko.... i ten smutek kiedy musiał jechać.... starałam się być dobrą dziewczynką by mnie zaakceptował, kochał i już nigdy nie zostawiał. Byłam wychowywana przez matkę, kobietę, która chyba mnie nienawidziła bo robiła wszystko by ojciec mnie nie akceptował, wciąż ode mnie wymagała ale nigdy nie pochwaliła. Wszystko było na zasadzie że cokolwiek bym nie zrobiła było źle i niedobrze...aż w wieku 16 lat zostawiła mnie samą z młodszym bratem i pojechała do swojego męża.... a mojego taty. Uhmmm...... to mi się zebrało na wspominki. Z perspektywy czasu byłam jej nawet za to wdzięczna, tj za to, że dzięki niej musiałam szybko dorosnąć, zacząć żyć jak dorosły człowiek - tu kłania się również wątek, że musiałam również sama zacząć się utrzymywać.... no ale teraz kiedy zgłębiałam się w lekturę mogłoby się okazać, że jestem egocentrykiem.... co w sumie by tłumaczyło dlaczego tak odczuwam banalne sytuację, słowa.....mój analizator, który w większości przypadków szedł w tą drugą stronę, złą stronę.... jeśli tak faktycznie jest muszę sie z tym uporać bo przecież w konsekwencji będę tylko ranić bliską mi osobą co ze sobą się wiążę, że będę sama.....samotność...uhmmm..... nie chce być sama....

Dzisiaj Romeo był taki mój, taki jak na samym początku... jego ton głosu znów mnie uspakajał a ja chłonęłam go co raz bardziej i mocniej..... właśnie w tych chwilach - momentach czuje się  taka swoja jakolwiek to brzmi i czuję, że i on odczuwa to samo..... mam cichą nadzieję, że moja wrażliwość nie zepsuje tego.... emocję.... będe starała sie mieć nad nimi władzę  bo w innym przypadku go skrzywdzę tym bardziej, że i on jest taki wrażliwy jak ja......

A książę....po wypadku siedzi w domku razem ze swoją żoną.... kontak nadal jest telefoniczny choć bardziej bym powiedziała, że znikomy..... muszę ogarnąć ten temat bo Romeo nie okłamię bo nawet nie chcę, a on mi powiedział, że jak książę nie da mi spokoju to sam do niego zadzwoni albo osobiście się do niego przejedzie....

Dzisiaj to ja mam kryzys. Dosłownie padam na pysk. Cały tydzień spałam tyle o ile a teraz marzę tylko i wyłacznie o łóżku. Z Romeo niby sobie wyjaśniliśmy ale ja tego nie kupuję, nie wiem dlaczego ale tak jest. Jakby jakiś głos gdzieś tam we mnie kazał mi się zdystansować. Naprawdę pogubiłam się w tym wszystkim. Nadal mam niesmak tej naszej "kłótni" w sumie tego nawet tak nazwać nie można bo to była ostra wymiana zdań, jego zdań.... niczym monolog a każde moje słowo było odbierane jak atak. Boli owszem bo zależy mi, tęsknie za nim....a on....jest co raz mniej jego w moim życiu.... niby praca, jestem w stanie to zrozumieć ale przecież nie jestem ślepa i głucha.... kiedyś jego głos działał na mnie niczym balsam na moją zranioną duszę.... cokolwiek by się  nie działo jego głos sprawiał że czułam się lepiej, a teraz.... teraz jest taki nie mój.... może przesadzam ale przecież wiem co słyszę.... w każdym bądź razie postanowiłam obserwować, nic więcej. Nie mam zamiaru dopytywać się dlaczego tak jest, bo jeśli faktycznie to przez pracę szybko minie, a jeżeli nie.... to my miniemy, choć cały czas mówi, że ma względem mnie plany na przyszłość, swoje życie.... jak to jest z tymi facetami? Mówią jedno a zachowują się całkiem odwrotnie, a my przez nich tracimy grunt pod nogami, karuzela.... by nie powiedzieć diabelski młyn..... a przecież wszystko byłoby łatwiejsze gdybyśmy otwarcie sobie mówili jak jest, co czujemy i czego chcemy..... no ale kwintensencja życia - musi byc dobrze i niedobrze, uhmmm..... bajka.

A książę.... nadal jest gdzieś obecny w moim życiu.... niczym mój cień, dzisiaj zezłościł sie na mnie choć nie wiem dlaczego i mało mnie to interesuję. Cały czas mi kładzie do główki, że Romeo na mnie nie zasługuję i że nie będziemy razem, baaaa daje nam 2-3 tygodnie i to sie posypię..... z wróżbity Macieja stał sie prorokiem, masakra